Vanochtend zelfs een half uur voor schema geland. Op Schiphol stonden Anneke en Lieve op Rob te wachten. Henk kwam mij ophalen. We hebben afscheid genomen van de teams die met ons mee terug gevlogen zijn. Nog even met ons 5en een kopje koffie gedronken, en daarna onze eigen weg gegaan.
Wij willen jullie allemaal bedanken voor het lezen en volgen van deze blog en het leveren van de leuke commentaren.
Onze vlucht gaat pas vannacht om 1:25 dus we hebben een hele dag om de stad te verkennen. We nemen een hop on hop of ticket en gaan wat sightseeing doen. Wat een bizarre stad is Singapore met erg veel wolkenkrabbers. Het meest bizarre gebouw is wel de marina bay Sands, een soort van drie torens waarop bovenop een zwembad gebouwd is. Een van onze teams gaat nog 1 nacht in dit hotel zitten. We krijgen het voor elkaar om naar binnen gesmokkeld te worden en als toetje op de taart en ultieme afsluiting gaan we naar de marina bay Sands in het zwembad op 200 meter hoogte.
Vandaag de laatste dag rijden, 570 kilometer voor de boeg, ontbijt om 6:30, vertrek iets over 7:00 net bij daglicht, alle andere teams zijn dan al vertrokken. Nog een paar fotostops gemaakt bij wat theevelden en andere uitzichtpunten de eerste 60 kilometer slingerweg. Daarna alleen nog maar autobaan. Om 8:30 gaan we de snelweg op, 3 baans bijna geen verkeer op de weg het schiet snel op. We worden zo vroeg mogelijk bij de grens verwacht, de auto’s Singapore in duurde 8 uur bij de vorige reis 6 jaar geleden.
We hebben zin in een kopje koffie/cappuccino, alleen kent men hier een mindere koffiecultuur als in Thailand. Bij de eettentjes kun je alleen nescaffee oplos zooi krijgen. Op de tegenliggende weghelft zien we bij een tankstation een Starbucks drive thru liggen. Vanaf nu rijden we elk tankstation binnen. Bij het 5e tankstation zit een KFC, in de veronderstelling dat ze daar wel redelijke koffie hebben stappen we naar binnen. Daar treffen we Hetty en Piet deze zitten aan een bakje oploszooi, we gaan dus meteen weer weg, en rijden langs het shell station waar ik een koffiemerk in de etalage spot. Zo waar goede koffie bij een tankstation. Het is11:00 uur hier in het laagland alweer 30 graden nog 260 km tot de grens.
We komen om 13:30 in de grensplaats johor bahru, om 14:00 moeten we ons melden bij de grens, toch nog een keer op zoek naar een Starbucks, ik zie een winkelcentrum op de kaart staan, daar rijden we naar toe, helaas pindakaas geen westerse zaken daar. Maar weer doorgereden, Rob wil de auto nog gewassen hebben we zien een wasstraat en gaan daar naar toe, de auto wordt gedaan, wij eten even snel wat en komen met een kleine vertraging aan. Jan Willem staat voor de grens terminal, hij weet niet waar de rest van de team zijn, terwijl wij het verkeer ophouden komt er iemand van de groep uit de tunnel lopen, de rest staat een stukje verder, we kunnen meteen doorrijden en krijgen dan een gestempeld carnet de passage uitgereikt, en wat singaporese verzekeringen dingetjes, een stukje rijden om onze paspoorten te laten afstempelen. Dat verlaten van Maleisië ging soepel, nu staan we al een tijd bij de grens met singapore, alleen om dat carnet de passage weer afgestempeld te krijgen. Verschillende teams blijken snel een stempel gekregen te hebben en konden meteen doorrijden. Daarna kreeg men door dat het een grotere groep was en werd de rest apart gezet. Om 17:00 zijn we pas de Singapore grens over.
Daarna door gereden naar de golfclub waar de nederlandse ambassadeur met champange op ons wachten. Een erg mooie locatie, helaas mogen we niet met de auto’s op de green dan zouden we helemaal mooie foto’s gehad hebben.
Daarna doorgereden naar het hotel, auto even voor de deur gezet inchecken snel douchen en om 21:15 weer door naar de Hollandse club waar ons diner staat. Het is een Indische rijsttafel, in Maleisië is het traditionele eten hetzelfde als in Indonesië. Ik zit bij Patricia en Arnold aan tafel, hun zoon gilles is er ook bij. De locatie is mooi maar nu niet bepaald een omgeving om oud en nieuw te vieren. Gilles regelt een taxi en ik vertrek met hem om 23:30 naar clarke quay, hier is een flink feestje aan de gang, we zien nog wat van het vuurwerk. Ik SMS Rob waar we zitten, deze komt een tijdje later met de bmw mannen ook nog opdagen.Iedereen de beste wensen voor 2014 toegewenst.
Vandaag een korte etappe, 425 kilometer, maar wel een grensovergang erbij. We vertrekken om 7:30 het is 26 graden en regent een beetje. We rijden samen met Willem Jan in de z3, Jan Jaap zit nog in Bangkok die is zijn paspoort verloren, gelukkig genoeg heeft hij een 2e paspoort wat door een bevriende KLM steward een paar uur na het ontdekken van dit verlies al opgehaald is en deze morgen ook in Bangkok aankomt. Jan Jaap neemt dan vanuit Bangkok een vlucht naar het vliegveld van Georgetown Maleisië.
De grensovergang Thailand Maleisië is de makkelijkste die we tot nu toe gehad hebben, binnen 10 minuten. De snelwegen in Maleisië zijn tot in de nopjes verzorgde tolwegen en we hebben nog geen lokale valuta. We betalen steeds met wat Thais geld. Wij rijden samen met de Z3 naar Georgetown, dit ligt op een eiland wat met een 8 kilometer lange brug verbonden is met het vaste land. Een voor ons onbekende stad, die toch erg groot is een oud centrum, met een Chinese en Indiase wijk. Wij drinken wat aan de waterkant, en gaan daarna nog wat lunchen.
Om 14:30 vertrokken nog 250 kilometer te gaan. We rijden 170 kilometer over de snelweg. Een erg groene omgeving, groene rijstvelden voor het eerst in deze trip, veel palmboom plantages. De laatste 80 kilometer naar de Cameron highlands in is wederom een flinke slingerweg, we stijgen tot 1500 meter. Qau bochten vergelijkbaar met Laos, alleen de weg is wel wat breder met op stijgende stukken vaak een inhaal strook. Aangekomen in de highlands blijkt dit een groot landbouw gebied te zijn. Om de paar honderd meter zit er wel een aardbeien verkoop punt, maar het is geen aardbeien seizoen, dus verkoopt men andere fruitsoorten. Daarna slaan we nog een keer een bocht om en belanden we in een benidorm in de bergen allemaal lelijke hoogbouw hotels. Daar is een tankstation, benzine kost hier 0.49€ per liter, goedkoper gaan we het niet meer vinden. Ons hotel zit een paar kilometer buiten die lelijke plaats. Door de hoogte is het hier wel maar 18 graden, een aangename temperatuur in vergelijking met de 32 graden in George town.
Het is een halal hotel dus men heeft geen bar en we kunnen er geen alcohol krijgen. Gelukkig hebben Maarten en vera nog een fles whiskey en Cointreau bij zich, daarmee wordt de verse jus en cola door ons zelf aangelengd. Bij het avondeten is wel alcohol geregeld, maar daardoor zet men ons wel in een aparte ruimte.
We staan rond 8:30 op en hebben meteen onze zwembroeken aangetrokken, we lopen rustig richting strand om daar te ontbijten. Tijdens deze wandeling komen we weer door de uitgaans straat, de meeste kroegen zijn nog gesloten, de enkele die open zijn daar zitten mensen alweer (of nog steeds?) te zuipen. Het strand is volgebouwd met ligstoelen en parasols. We nemen ergens eerst een tonijn sandwich vervolgens lopen we 30 meter om op een strandstoel neer te vallen. De parasol is geen overbodige luxe. Wat ons wel tegenvalt dat ze geen wifi bij de strandstoelen hebben. De standaard toeristen attracties van banaan varen, met een parachute achter een speedboot en jetskiën zijn aanwezig. Rob gaat een half uur jetskiën.
Qau nationaliteiten zie ik hier om me heen, patserige Russen, dikke Duitsers, rood verbrande Engelsen, drukke jappaners, giegelende Chinezen. Alle clichés kloppen. In de lonley planet wordt dit omschreven als een hedonistische explosie, dit vat het inderdaad goed samen.Ik word schijtziek van de verkopers van rotzooi die om de minuut voorbij lopen. Ik snap niet dat mensen voor 14 dagen alleen naar een oord als dit kunnen gaan. Wat ben ik blij dat we dadelijk weer gaan doorrijden.
Om 14:30 vertrekken we het is nu +32 graden, we hebben dus meer dan 60 graden temperatuur verschil meegemaakt in de afgelopen reis. Mijn lengte schatting van 300 kilometer is een beetje optimistisch het zijn er toch 450 die we moeten rijden, maar als het goed is nu wel bijna alles op een dubbelbaans weg.
Helaas is niet alles dubbel baans gebleven en zijn we pas om 21:45 in het hotel gearriveerd. We hebben wel nog even tussendoor koffie gedronken en zijn ook nog ergens in de stad Trang of thap thiang (afhankelijk waar ik op kijk) wezen diner. Ook krijgen we onderweg nog wat regen, dat hadden we ook al een tijd niet meer gezien.
We hebben gisteravond een hotel in phuket geboekt, als we dat vandaag halen hoeven we morgen dan maar 300 kilometer af te leggen en kunnen we vanavond daar stappen en uitslapen en even op een strand liggen. Hierdoor is de etappe vandaag wel 1000 kilometer onze eigen special stage. We zijn om 6:00 vertrokken. De weg is redelijk leeg, maar we verbazen ons er wel over dat de tegemoet komende kant flink druk is. Ook staat de rechter strook bij ons afgezet met oranje witte pionen welke verzwaard zijn met een auto band, we vragen ons af waarvoor het is, wij gebruiken ze om wat te slalommen. Opeens denkt Rob spookrijders op de rechter strook te zien en wordt wel duidelijk waarom die pionen er staan, een van de u turn bochten in het midden wordt gebruikt om van de rechter baan een spitsstrook te maken. Het zal vast wel op bordjes gestaan hebben, maar het schrift in Thailand is net zo onleesbaar als Russisch. Er staat op de tegemoetkomende 3 banen een megafile, en daarom wordt onze weghelft 2 baans en de megafile 4 baans. We vermoeden dat ook hier de oud en nieuw vakantie begonnen is en mensen op zaterdagochtend Bangkok aan het verlaten zijn om naar de familie op het platte land terug te gaan. Als er maar niet teveel mensen vanuit Bangkok naar het zuiden gaan, anders krijgen wij ook nog zo’n megafile.
We hebben gepland om om Bangkok heen te rijden, maar bij de afslag staat ook een file terwijl de weg Bangkok in bijna leeg is, dan maar dwars door Bangkok. We nemen de tollway, deze is erg rustig en om 8:00 hebben we Bangkok alweer verlaten en bijna 200 km afgelegd, dat heeft goed uitgepakt.
Highway 35 naar het zuiden is wel wat drukker, maar er wordt nog redelijk doorgereden. Dat leek maar zo opeens zijn er stoplichten en schiet het een tijd niet op korte files, we gebruiken regelmatig de vluchtstrook om 12:00 nog een korte koffiestop gehad nu zitten we pas op 400 km.
Het blijft flink druk, maar op kilometer 600 hebben we de keus om langs de westkust te gaan rijden of de oostkant langer te blijven volgen. Volgens het navigatie systeem zou het qau kilometers niet al te veel uitmaken. Qau tijd wel wat, maar dat zou komen omdat volgens het systeem er wat kleinere wegen zouden zijn, maar volgens de papieren kaart zouden beide kanten snelwegen zijn. We kiezen de westkant, daar zit zoals verwacht minder verkeer, maar na 15 kilometer is de weg veranderd in een normale weg. Met weinig verkeer besluiten we toch deze weg te vervolgens, het is een mooie route wat bochtig.
Om 18:15 krijgen we van Liesbeth een smsje of we er al bijna zijn, de groep is in de veronderstelling dat we naar het geplande hotel komen. Ik SMS maar terug dat we bijna in phuket zijn, en we ze morgen weer zien, dit terwijl Hazes door de boxen schalt met * vanavond ga ik uit mijn bol. Wat een toeval.
We zijn om 20:15 in datong bij het hotel aangekomen, we eten even snel wat en gaan vervolgens stappen. Wat een toeristenoord, overal bars, alle westerse fastfood ketens, kebab tenten. Een mega stap straat waarbij de bars een vreemde mix zijn, op podiums staan dames van plezier te dansen ontiegelijk veel toeristen zowel mannen als vouwen slingeren er rond.
Vandaag vertrekken we om 8:00 uur om wel de laatste kilometers onder begeleiding van de gids de grens over geholpen te worden. Laos uit is door hem zo geregeld. Thailand in is wat chaotischer door de grote groep bestuurders die zich verdringen voor een hokje om een formuliertje te bemachtigen en zo de auto Thailand in te kunnen krijgen. Voor dat formuliertje moet je betalen, vervolgens moet je het invullen en weer bij een ander loket afgeven waar het weer in een PC getypt wordt. In het roadbook had men deze procedures voor Rusland heel duidelijk uitgewerkt, maar voor de Thaise grens staat niets duidelijk omschreven er is minstens 1 team die zonder papieren voor de auto ingevuld te hebben zijn door gereden, omdat de douna niets controleerde. Als de uitgangscontrole in Thailand hetzelfde gaat als inkomend maakt het niet uit.
Om 10:00 uur zijn we klaar, geen gidsen meer, we rijden meteen weg, 2 andere teams rijden met ons mee, Gerard en Heleen, en Paul en Liesbeth. Ik heb niet door dat mijn GPS een andere route neemt als het route boek, kijk ook eens op de kaart en het maakt qau kilometers bijna niets uit, maar wel grotere wegen die mijn GPS systeem neemt. Ik stel Rob nog voor om ergens een stukje binnendoor te nemen, hij wilt er niets van weten. Hij wil zo snel mogelijk naar het hotel. De maximumsnelheid staat nergens aangegeven dus wordt het een grote inhaal race voor Rob. Gelukkig ook redelijk wat gescheiden rijstroken veel dorpen waar deze weg doorheen komt, tropisch belgie. Men rijdt hier links en bij normale wegen rijdt Rob ongeveer in het midden als hij achter een andere auto zit, ik sta zo nu en dan doodsangsten uit. De wegen zijn de beste welke we sinds China weer hebben. We maken een korte plas stop bij een tankstation. Ook tankstations zijn erg uitgebreid hier, wederom normale winkels erbij, 3 pinautomaten, je kunt met plastic betalen, er zit ook een koffie tent, dus de stop duurt wat langer als eerst gedacht. Maar de koffie en het gebak was ook erg goed. We zitten gewoon weer in de westerse luxe die we gewend zijn. Eindelijk na 5 weken reizen door primitief Europa en Aziatisch Azië, wederom het al verwesterde Azië.
Weer doorgereden, om 16:45 aangekomen op een verlaten resort waarbij het lijkt dat ze het speciaal voor ons geopend hebben. We zitten hier alleen met de groep ver weg van de bewoonde wereld. Het eten was wel oké, maar wederom wat schalen waar je zelf van mag opscheppen, de keuze was wel beperkt, en er zaten niet eens curries tussen. Tijdens het eten waren de 3 organisatie auto’s nog niet eens gearriveerd. Liesbeth wordt door 1 van hun gebeld, of wij weten welke afslag ze moeten hebben, het gebrek aan hun aan planning begint steeds beter zichtbaar te worden.
Morgen zitten we wederom in zo’n soort resort met waarschijnlijk hetzelfde bakken voedsel. Rob en ik besluiten om er een special stage van te gaan maken en toch nog wat strand mee te pikken. We reserveren iets in phuket.
Vandaag 470 kilometer op het programma staan, om 8:00 uur gaan ontbijten. Rob is een beetje brakjes van het stappen gisterenavond met de BMW mannen, ik was wederom op tijd gaan slapen. Ze waren een grote attractie met hun kerstmannen kostuums aan, er zijn 100en foto’s van hun gemaakt. Ik baal er wel van dat ik dat gemist heb.
Rond 9:20 weggereden, het is 19 graden. De weg is erg goed in vergelijking met de dingen die we de afgelopen tijd hebben meegemaakt, geen putholes, bijna lege wegen, veel rechte stukken, alleen zo nu een lichte verzakking waardoor je van achtbaan effecten krijgt, Rob hoopt dat deze niet te veel voor komen anders wordt hij misselijk.
12:00 uur, 25 graden korte pitstop in pakxan, hier mondt een klein riviertje wat blauw is uit in de modder bruine Mekong, aan de overkant zien we Thailand al liggen, we beginnen bijna te kwijlen als we het over Thais eten hebben. Even een ijsje gegeten en weer door, nog 320 kilometer te gaan.
Een van de deelnemers heeft nog een productie bedrijf van vliegtuig interieur onderdelen in deze route zitten, dit bezoeken we even de werkplaats ruikt en klinkt met een stel freesmachines als bij mijn eigen werk ik wil eigenlijk nog niet met de werkelijkheid over 2 weken geconfronteerd worden. Het is erg simplistisch verspaningswerk en assemblage werk, kosten 150 euro per man per maand voor 3 ploegen dienst. In loas kent men eigenlijk nog niet echt productie werk in de eerste 2 opstart jaren was het verloop onder het personeel 70%, hoog ziekte verzuim, nog geen arbeids ethos, als mensen een maand niet ziek zijn en elke dag op tijd komen krijgen ze 20€ bonus.
In het zuiden van deze regionen kent men geen 4 jaargetijden meer zoals wij deze kennen, hier is het alleen nog de droge en natte tijd, zoals we aan de verdorde rijstvelden hier zien is het de droge tijd.
Savonds langs de Mekong wezen dineren.
Vandaag onze laatste vrije dag. Ik ben dus vanwege gewoon een brak gevoel vroeg naar bed gegaan en heb van 22:00 tot 8:30 geslapen. Ook Rob en de BMW Z3 mannen zijn toch niet uit geweest, om 24:00 uur is iedereen gaan slapen, ze waren allemaal toch flink moe. Dit ondanks het feit dat er in Vientiane flink wat uit te gaan is.
Willem jan, een van de BMW Z3 mannen is jarig tijdens het ontbijt zingen we een liedje voor hem, hij krijg van Patricia en Arnold nog een mooi blad genaamd Linda. Hunnen hebben namelijk sinds Ulaanbaatar een hoofd van een etalagepop welke tussen de voorstoelen ingebonden zit en ze noemen haar Linda.
Ik ben na het ontbijt met Paul naar het cope center geweest. Hier maakt men protheses en andere hulpmiddelen voor slachtoffers van nog steeds ontploffende clusterbommen. De VS had wel de conventie van Genève ondertekend dat men soevereine landen niet aan zou vallen, maar ook toentertijd nam men het ookal niet zo nauw met alles. Dus heeft men in Laos een zogenaamde secret war gevoerd. Bij deze oorlog is Laos het meest gebombardeerde land met 260 miljoen clusterbommen per hoofd van de bevolking ooit geworden. Niet iets om trots op te zijn, de VS willen blijkbaar wel meer hulp aanbieden, maar omdat dit land communistisch is vertrouwd men het niet. Na de oorlog zijn er in de periode van 1973 tot 2008 nog minstens 13.000 doden gevallen. Tegenover het aantal doden staan natuurlijk nog veel meer gewonden, deze worden door verschillende cope centrums in Laos geholpen. Men liet helaas niet veel zien hoe men protheses maakt, maar wel veel over die secret war en hadden een mooi model gemaakt van een cluster bom.
In een clusterbom zitten 100en tot 1000en balletjes die ongeveer het formaat van een golfbal hebben. In deze balletjes zit een flinke hoeveelheid kruit en in de buitenschil flink wat hard stalen kogeltjes die dan in alle kanten opgeschoten worden. Deze losse balletjes de clusterbom welke bij de landing zouden moeten ontploffen maar de betrouwbaarheid hiervan lag toentertijd nog onder de 60%, dus toen de oorlog over was bevonden zich in dit land nog meer dan 80 miljoen niet ontplofte clusterbommen.
Na dit stukje geschiedenis zijn Paul en ik nog naar de stad geweest om een grote tempel te bezichtigen.
Rob is in de middag een stuk wezen fietsen met de Z3 mannen, als ik fitter was geweest was ik ook wel mee gegaan. Ze hebben voor ons 4 een mooi kerstmannenpak op de kop getikt zodat we bij het 1e kerstdag diner er ludiek bij konden zitten. Als bonus had ik voor mezelf nog een fout kerstmannenmasker uit rusland.
Vandaag een etappe van 380 kilometer, blijkbaar is het rijden onder de gids bekleding hier nog minder strikt. We gaan om 8:00 ontbijten. Dat is het tijdstip waarop de gids met een gedeelte van de groep vertrekt. Na het ontbijt vertrekken we (Paul en Liesbeth en de BMW Z3 mannen) naar het centrum van het stadje waar we zitten, luang pradang. Dit stadje staat op de unesco wereld erfgoed lijst. Het heeft een klein compact centrum wat tegen de mekong rivier ligt, zit vol met boedistische tempels. Daar in het centrum geparkeerd, parkeermeters kent men niet, de meeste toeristen komen per bus hier aan. Wel flink toeristisch, even en klein rondje gelopen, en geeindigd met een kopje koffie met uitzicht op de rivier die in de Mekong uitmondt.
Om 10:30 het stadje verlaten, de zon is doorgebroken het begint aangenaam warm te worden. De wegen zijn best redelijk maar wederom heel bochtig en bergachtig. De 99 bochten weg in China is niets in vergelijking met de 1000en bochten die we hier moeten maken. De blog typen tijdens het rijden lukt niet. Door de scherpe bochten en de g-krachten van het doorheen sturen verandert regelmatig de oriëntatie van het scherm als dit op mijn schoot ligt. Ik zet alleen wat steek woorden neer om het later uit te werken.
Opeens horen we een vreemd geluid in de auto. Rob draait zijn raampje eens open en het klinkt als iets schurends als we rijden. Hij draait zijn raampje dicht, ik draai het open en ook aan de rechter kant horen we het, het geluid lijkt van de achterwielen te komen . We stoppen en kijken maar zien niets vreemds, er zit geen speling op de wielen. We overleggen even met de Z3 mannen, die gaan ons eens inhalen en hun ons om te horen of het rechts of links achter is. Paul vind het maar onzin en denkt dat we wel gewoon kunnen doorrijden. Na een stukje rijden en de inhaal acties denken we dat het het rechtsachter wiel is. Waarschijnlijk een steentje bij de remklauw. We stoppen om het rechter achterwiel eraf halen. De BMW Z3 mannen zijn erg behulpzaam. Rob heeft een krik uit het jaar 0 bij zich de auto staat erg instabiel, we leggen nog een paar stenen eronder voor het geval deze van de krik af valt. Het wiel is los gedraaid maar wil niet loskomen, de handrem wordt er af gehaald en in een versnelling gezet het wiel wordt wat naar voor en achter gedraaid en gelukkig genoeg schiet bij die actie het steentje er al uit. Wielbouten vastdraaien en we rijden weer door zonder geluid.
We moeten nog lunchen en stoppen pas tegen 15:30 in vang vieng een toeristisch dorp. Als ik de tekst uit de link zo lees nogal doorgeslagen. Door een kleine communicatie storing zijn we Paul en Liesbeth kwijt geraakt. We zitten langs de rivier en eten iets, wandelen na het eten nog even door dit dorp, we vertrekken er om 17:30, nog 150 kilometer te gaan.
18:00 is het donker, de komende 50 kilometer blijft de weg slingeren daarna wordt de rechter. Bij pech leg de lokale bevolking op 10 meter van het pech geval wat takjes op de weg. Gevaren driehoek wat is dat. Wederom veel brommertjes waarvan een gedeelte geen achterlicht heeft, tegemoetkomende auto’s met maar 1 werkend voorlicht waardoor het brommers lijken. 20 km van Vientiane politie controle, voordat we onze papieren gepakt hadden mochten we alweer door rijden.
Amsterdam Singapore 2013 